عاشقانه های من

چی بگم وقتی که آفتاب نمی تابه
وقتی بارون نمی‌باره
وقتی مرغ زخمی شب
روی دیوارای خونمون میناله
وقتی دیواری به دستی نمی‌لرزه
دل سلاخی از این بغض پر از خون نمی‌ترسه
چی بگم

زندگی با این همه غم نمی‌ارزه، نمی‌ارزه
زندگی با این همه غم نمی‌ارزه، نمی‌ارزه

چی بگم
وقتی قناری تو بهارم نمی‌خونه
توی آسمون ابری
یه ستاره نمی‌مونه
وقتی حوضا پر خون دستها بسته‌ست
شعر آزادی رو هیشکی نمی‌خونه
چی بگم

زندگی با این همه غم نمی‌ارزه، نمی‌ارزه
زندگی با این همه غم نمی‌ارزه، نمی‌ارزه

با تو آسان می‌شد از دست سیاهیها گریخت
رو به سوی ظلمت شبهای بی‌فردا گریخت
بی تو ای آزادی ای والا کلام
گر نباشی در میان باید که از دنیا گریخت

 

سبب گر بسوزد
مسبب تو هستی
سبب ساز این جهان تویی

در این حال مستی صفا کرده‌ام
تو را ای خدا من صدا کرده‌ام
از این روزگاری که من دیده‌ام
چه شبها خدایا خدا کرده‌ام
نهادم سر سجده بر خاکت
تو را ای خدا من صدا کرده‌ام

که از من نگیری صفای دلم را
به راه محبت تو داری خدایا
چها کرده‌ام

سبب گر بسوزد
مسبب تو هستی
سبب ساز این جهان تویی
ز دست که آید که دستم بگیرد
مرا سایه امان تویی

در این حال مستی صفا کرده‌ام
تو را ای خدا من صدا کرده‌ام
از این روزگاری که من دیده‌ام
چه شبها خدایا خدا کرده‌ام
نهادم سر سجده بر خاکت
تو را ای خدا من صدا کرده‌ام

برادرجان نمی‌دونی چه دلتنگم
                                                          برادرجان نمی‌دونی چه غمگینم
نمی‌دونی، نمی‌دونی برادرجان
                                                              گرفتار کدوم طلسم و نفرینم
نمی‌دونی چه سخته دربدر بودن
                                                       مثل طوفان همیشه در سفر بودن
برادرجان، برادرجان نمی‌دونی
                                                                چه تلخه وارث درد پدر بودن

                                دلم تنگه برادرجان

                                برادرجان دلم تنگه
 

دلم تنگه از این روزهای بی‌امید

                                                      از این شبگردیهای خسته و مأیوس
از این تکرار بیهوده دلم تنگه
                                                     همیشه یک غم یک درد و یک کابوس

                              دلم تنگه برادر جان

                              برادر جان دلم تنگه

دلم خوش نیست غمگینم برادرجان
                                                             از این تکرار بی‌رؤیا و بی‌لبخند
چه تنهایی غمگینی که غیر از من
                                           همه خوشبخت و عاشق، عاشق و خرسند
به فردا دلخوشم شاید که با فردا
                                                       طلوع خوب خوشبختی من باشه
شب رو با رنج تنهایی من سر کن
                                                      شاید فردا روز عاشق شدن باشه

                             دلم تنگه برادرجان

                            برادرجان دلم تنگه

رخت خواب مرا مستانه بنداز
تو پیچ پیچ ره میخانه بنداز
عزیزم سوزن دست تو بودم
میون پنجه و شست تو بودم
نازنینم مه جبینم
بخوابم بلکه در خوابت ببینم

یاد از آن روزی که بودی زهره یار من
دور از چشم رقیبان در کنار من
خالی و خالیست جایت ای نگار من
در شام تار من
آخر کجایی زهره

یاد داری زهره آن روزی که در صحرا
دست اندر دست هم گردش‌کنان تنها
راه میرفتیم در بین شقایق‌ها
بود عالم ما را لطف و صفایی زهره

چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم
سخت گشتی از من و کردی چنین کارم
خود نکردی فکر آخر نازنین یارم
من همچو تو دارم آخر خدایی زهــــــــــره

بود هنگام غروب آن روز افق زیبا
ایستادیم از برای دیدنش آنجا
تکیه تو بر سینه‌ام دادی سر خود را
گفتی و گفتم‌ها بس رازهایی زهــــــــره

بگو کی بود تو رو به گریه انداخت
کی بود که از بعغضت ترانه می ساخت
کی بود که بی وقفه تو رو نفهمید
کی بهتر از تو رنگارو می شناخت
بگو کی بود رنگ صداتو دزدید
کی بود کی بود ترانه هات و دزدید
کی بود که از سایه تو می ترسید
از کوچه ها صدای پاتو دزدید
کی بود کی بود من نبودم من که دروغ زن نبودم
شاید باید می پرسیدم پیشتر از این میفهمیدم
شاید باید می فهمیدم اسیر ناباوریم
آفتابی شو من یکی خاکستریم
آفتابی شو که سرده سرده سردمه
باید به جنگ من برم این آخرین نبردمه
من از تو ام من نه منم باید طلسمو بشکنم
باید به سیم عاشقی به سیم آخر بزنم
گریه نکن ای من من به وقت جنگ تن بهخ تن
چیزی نمونده به سحر به ساعت تازه شدن

الهی به مستان جام شهود
به عقل آفرینان بزم وجود
به آنان که بی باده مست آمدند
ننوشیده می می پرست آمدند
دلم مجمر آتش طور کن
گلم ساغر آب انگور کن
به ساغر کشان شراب ازل
به میخاره گان می لم یزل
به عشقی که شد از ازل آشکار
به حسنی که شد عشق را پرده دار
دلم مجمر آتش طور کن
گلم ساغر آب انگور کن
در این حال مستی صفا کردم
تو را ای خدا من صدا کردم
از این روزگاری که من دیده ام
چه شبها خدایا خدا کردم
نهادم سر سجده بر خاکت
به درگاهت امشب دعا کردم
شرار عمر فانی من
طلوع جاودان تویی تو
نشان ناتوانی من
توان بی نشان تو یی تو
تو شور عشقم داده ای
مرا تو رسوا کرده ای
بکوی اهل دل مرا
تو مست و شیدا کرده ای
کجا روم که چاره ساز ای خدا تویی
نیاز هر چه بی نیاز ای خدا تویی

تو سپیدی من سیاهم

تمام عمر بستیم وشکستیم
بجزء بار پشیمانی نبستیم
جوانی را سفر کردیم تا مرگ
نفهمیدیم به دنبال چه هستیم
عجب آشفته بازاری است دنیا
عجب بیهوده تکراری است دنیا
چه رنجی از محبت ها کشیدیم
برهنه پا به تیغستان دویدیم
نگاه آشنا در این همه چشم
ندیدیم وندیدیم وندیدیم
سبک بالان ساحل ها ندیدند
به دوش خستگان باری است دنیا
مرا در موج حسرت ها رها کرد
عجب یار وفا داری است دنیا
عجب آشفته بازاریست دنیا
عجب بیهوده تکراری است دنیا
میان آنچه باید باشد ونیست
عجب فرسوده بازاریست دنیا
عجب خواب پریشانی است دنیا
عجب دریای طوفانی است دنیا
عجب یار وفا داری است دنیا

غمگین تر از همیشه ام

این هم تقدیم به همه خسته دلان!

چشم من بیا منو یاری بکن                                  گونه هام خشکیده شد کاری بکن

غیر گریه مگه کاری میشه کرد                                     کاری از ما نمیاد زاری بکن

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد                              تا قیامت دل من گریه میخواد

هر چی دریا رو زمین داره خدا                                        با تمام ابرای آسمونا

کاشکی میداد همه رو به چشم من                           تا چشمام به حال من گریه کنن

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد                               تا قیامت دل من گریه میخواد

قصه ی گذشته های خوب من                        خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن  

حالا باید سر رو زانو بزارم                                         تا قیامت اشک حسرت ببارم

دل هیشکی مثل من غم نداره                                   مثل من غربت و ماتم نداره

حالا که گریه دوای دردمه                                           چرا چشمم اشکشو کم میاره

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد                               تا قیامت دل من گریه میخواد

خورشید روشن ما رو دزدیدن                                    زیر اون ابرای سنگی کشیدن

همه جا رنگ سیاه ماتمه                                           فرصت موندنمون خیلی کمه

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد                               تا قیامت دل من گریه میخواد

سرنوشت چشماش کور نمیبینه                              زخم خنجرش میمونه رو سینه

لب بسته سینه ی غرق به خون                                 قصه ی موندن آدم همینه

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد                          تا قیامت دل من گریه میخواد

 

خسته و دربدر شهر غمم
شبم از هرچی شبه سیاهتره
زندگی زندون سرد کینه‌هاست
رو دلم زخم هزار تا خنجره
چی می‌شد اون دستهای کوچیک و گرم
رو سرم دست نوازش می‌کشید
بستر تنهایی و سرد من رو
بوسه گرمی به آتیش می‌کشید
چی می‌شد تو خونه کوچیک من
غنچه‌های گل غم وا نمی‌شد
چی می‌شد هیچکسی تنهام نمیذاشت
جز خدا هیچکسی تنها نمی‌شد

من هنوز دربدر شهر غمم
شبم از هرچه شبه سیاهتره
زندگی زندون سرد کینه‌هاست
رو دلم زخم هزار تا خنجره

من هنوز دربدر شهر غمم
شبم از هرچه شبه سیاهتره
زندگی زندون سرد کینه‌هاست
رو دلم زخم هزار تا خنجره