کجای این جنگل شب ،پنهون میشی خورشیدکم پشت کدوم سدسکوت ، پر میکشی چکاوکم
چرا به من شک میکنی، من که منم برای تو لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو
دست کدوم غزل بدم ، نبض دل عاشقمو پشت کدوم بهانه باز ، پنهون کنم هق هقمو
گریه نمی کنم نرو ، آه نمی کشم بشین حرف نمی زنم بمون ، بغض نمی کنم ببین
نوازشم کن و ببین، عشق می ریزه از صدام صدام کن و ببین که باز، غنچه میدن ترانه هام
اگر چه من به چشم تو،کمم ،قدیمیم ،گمم آتشفشان عشقم و دریای پرتلاطمم
بر روی برگ زیبای گل ســــــــرخ نهادم با دلی غمگـــــــــــین لبم را
تا با امــــــــــــــــیدی که با یاد لــــــــــب تو به صــــــــبح آرم به شادی یک شبم را
ولی هـــــــــر چـــــــــند که گــــــــرم بوسه بـودم دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت
در این حـــــــین که گــــــــــرم بوسه بودم گل سرخ در گــــــــوشم چنین گــفت
گل ســــــرخ مخوان آن عاشق مست که من پیش لــــــب یار هیچ هســــتم
به ســـــــــــــــــرخی گر چه دارم رنـگ آن لـــــــب ولی شیرینی و گرمی ندارم
بگو کدو یاسه سپید به خلوت بوسه رسید؟
منو تو پاک و عاشقانه هزار هزار بار
