بازهم یک ترانه قدیمیو زیبا:
خورشید خانم آفتاب کن، شبو اسیر خواب کن
مجمر نورو بردار، یخ زمینو اب کن
گلهای باغچه خوابن، ماهی ها پیر و خسته
قناریای عاشق، بال صداشون بسته
فواره های خاکی، تن نمیدن به پرواز
شمع و گل و پروانه، جا نمیشن تو آواز
مرواریدای نورو بپاش تو دامن آب
ما رو ببر به جشنِ گندم و عشق و آفتاب
سوار اسب نور شو زمینو اندازه کن
دستمال آبی بردار، قلبامونو تازه کن
خورشید تن طلایی، زمین برات هلاکه
نگو “طلا که پاکه چه منتش به خاکه”
زمین که عاشق توست، حیفه تو شب بمیره
حیفه سراغتو از، ستاره ها بگیره
خورشید خانم آفتاب کن، شبو اسیر خواب کن
مجمر نورو بردار، یخ زمینو اب کن
گلهای باغچه خوابن، ماهی ها پیر و خسته
قناریای عاشق، بال صداشون بسته
فواره های خاکی، تن نمیدن به پرواز
شمع و گل و پروانه، جا نمیشن تو آواز
مرواریدای نورو بپاش تو دامن آب
ما رو ببر به جشنِ گندم و عشق و آفتاب
سوار اسب نور شو زمینو اندازه کن
دستمال آبی بردار، قلبامونو تازه کن
خورشید تن طلایی، زمین برات هلاکه
نگو “طلا که پاکه چه منتش به خاکه”
زمین که عاشق توست، حیفه تو شب بمیره
حیفه سراغتو از، ستاره ها بگیره