به نام سبب ساز قصه ها
حکیم درد جدایی ها
حکیم درد جدایی ها
بازهم نگاهم کن!
باز هم عاشقانه مرحم شو!
هیچگاه خیال نمی کردم که پس از گذر از پاییز جدایی،سرمای زمستان تنهایی این چنین شاخ و برگهایم را درهم بشکند...
حتی تجسم هم نمی کردم که در سوگ نبودنت ، حزن و اندوه مامت خویش این گونه ازارم دهد
تصور هم نمی کردم که این قصه یک انتهای بی پایان باشد،انتهایی به ابتدای خطاهای خیوش.
نمی دانی!اری تو با ان قلب سنگت نمی دانی که چقدر دل تنگم!
هیچ گاه برای هیچ کس غرورم را زیر پای نگذاشتم اما برای جبران اشتباهات خویش و بدست اوردن دوباره ی تو کوه وجود خویش را هزاران بار درهم شکستم....
اکنون محتاج جرعه ای از ان شراب ناب باهم بودن و پیمانه ی هم کلام بودنم
فقط یکبار
یکبارو یک لحظه شاید ارامم سازد
حتی اگر توهمان معشوق سابق نباشی .
وقتی که در کنار هم بودیم هرگز ترا حس نمی کردم اما اکنون که نیستی وسال گرد طلوع اشنایی ماه فرا رسیده ان چنان بغض الود و غمگینم که شاید تصورش هم برایت محال باشد
با تو هستم ای مسافر
ای به جاده تن سپرده
ای که دل تنگی و غربت
منو از یاد تو برده...
یاد ان شبها بخیر......
به گذشته بر می گردم
به سراغ خاطراتم
تازه می شود دوباره
از تو داغ خاطراتم
آری به تو باز میگردم
هنوز هم با خاطرات
هر چند می دانم تو دیگر با من و ان روز و روزگار انقدر غریبه شدی که هیچ کدام از حرفهایم برایت معنا و مفهومی ندارد و این اعترافات پر از اندوه من مسبب شا دشدن توست اما می نویسم فقط برای خویش.
حیف روز ای رفته که بخاطرش خطرکنم
حیف روزای مونده که قرار بی تو سرکنم
خدا کنه تموم بشه قصه تلخ رفتنت
بیای وازیادم بره روزایی که شکستمت
تو سهم من نبودی و به قصه ها سپردمت
ولی به عشقمون قسم که تا خدا می بردمت
در اخر هم یادی از یک یادگاری را به خیر میکنم:
یارم بدون ای از همه سوا
ای تو واسه دردام یه دوا
یارم بدون یارم بدون................
نوشتم برای انکه هرگز نمی خواند
اگر هم بخواند هر گز نمی داند
نمی خواندونمی داند
نمی فهمد ....
باغ پاییزیه من
باغ دل واپسیه
خوندنم ترانه نیست
هق هق بی کسیه
هرجا هستی خوب و خوش باش تاابد بغض صدامی!